Zal ik jullie nu vertellen hoe het er gisteren echt aan toe ging? Met dat wijntje, op dat terrasje, in het zonnetje? Heerlijke foto op Facebook natuurlijk.
Je moet even weten wat eraan vooraf was gegaan. Als beginnend zzp’er had ik een grote klus binnen gehaald. Tikkie (veel) buiten m’n comfort zone, maar in het kader van ‘a goal should scare you a little and excite you a lot’ ging ik ervoor. Op woensdag was mijn eindpresentatie die ontzettend goed viel. Het woord ‘jaarcontract’ viel zelfs, yes!
Hysterische toestanden in mijn hoofd en hart vanaf dat moment. Opluchting dat het erop zat. Dat ik het hartstikke goed gedaan had. Dat ik mezelf bewezen had, dat ik iets nieuws geleerd had, dat ik echt een marketing communicatieadviseur ben, dat ik me best wel vaak nog onvolwassen ofzo voel, ben ik dit echt? Trots! Super trots ben ik op mezelf. Da’s best gek om te zeggen (maar lekker!) (maar gek), want ik ben ook zo trots op mijn kinderen en mijn man en mijn familie en mijn vrienden. Maar nu even gewoon alleen op mezelf. Druk in m’n hoofd. Ik mag genieten, ik mag uitrusten van mezelf, en… en… eeeeeen boink. Thuis op de bank in slaap.
Dan de volgende dag maar genieten. ’s Morgens nog wat emails bijwerken en ’s middags ging het gebeuren: het grote relaxen op een terrasje in mijn geliefde Leiden. Het grooooote relaaaaaxen. Chill. Met een verhoogde hartslag kwam ik aan, want: op de fiets, nul conditie. Ja! ik zie daar 2 chill stoelen, gauw de fiets in de ondergrondse Waagstalling en weer terug die berg op en shit. Stoelen bezet. Boos kijken. Hielp niet. Zonnebril in de weg. Dan maar 2 tafeltjes verder. En hoe doe je dat eigenlijk, in je eentje op een terras. Cool zijn. Want dat moet dan op een of andere manier. Van wie? Zeg dan gewoon tegen jezelf ‘fuck it Pau, niemand – echt niemand – let op jou’ dus dat gezegd. Hielp een beetje. Eerst maar even op Facebook inchecken. Kan iedereen zien dat ik op een terrasje zit, is leuk. Toch? Of is dat overdreven, moet ik het niet doen? Mwhaaaaa, gedaan. Anderen doen het ook en dat vind ik toch ook leuk? Ik geniet ervan als anderen genieten. Beetje jaloers soms, dat wel. Anderen hebben het altijd LEUK, vooral op internet. En ik doe er vrolijk aan mee. Goed, wanneer zal ik mijn tijdschrift uit m’n tas halen, want ik wil eigenlijk gewoon van mijn omgeving genieten, lekker om me heen kijken en de stad, de zon, de vrijheid opsnuiven. Ga je toch niet met je hoofd in een tijdschrift zitten. Maar op dat snuiven reageren mensen wel raar hoor.
Ineens is het hoofd van het meisje van de bediening heel dicht bij m’n oor. Die lekkere stoelen komen vrij, zegt ze, ze hebben om de rekening gevraagd. Ik ken het meisje van de bediening niet, maar we hadden al wel gekletst natuurlijk, ik klets met iedereen. Ik vind haar ge-wel-dig. Beetje stress, want op welk moment sta je op zodat het er niet te erg uit ziet. Laat maar, het ziet er altijd erg uit. En then again: niemand let op je Pau!
Gelukt. Aaaahhhh, laat nu die hartslag maar dalen. Dat gaat je lukken. Ik praat continue met mezelf. Ik heb ergens gelezen dat dat een bewijs van intelligentie is. Ha! Net als vloeken. Check. Slokje wijn, slokje water, slokje wijn. Links, rechts, nog een keer links en gaan. Lekkere chippies, kaas en nootjes erbij. Zohee, die is heet, dat nootje, jeuses! Oke, reeeeeelax. Nu. Ontspan. Doe anders iets met je ademhaling Pau, want dit gaat nergens over.
En dat twee uur lang. Met hapjes en drankjes die voor 2 waren eigenlijk. Totaal niet kunnen ontspannen, dat moge duidelijk zijn. De kaart waaide op een gegeven moment weg, legt de dame van het tafeltje naast mij ‘m terug op mijn tafeltje, ergens tussen alles, en zegt: “zo, het past nèt”. Ze zal het wel goed bedoeld hebben.
Die foto hè? Zag er heel chill uit, maar zo voelde ik me niet. De buitenkant matchte niet met de binnenkant. Ik ben een open boek en zelfs ik post alleen maar positieve dingen. Op negatieve dingen zit niemand te wachten. Niets is wat het lijkt, zo zei mijn lieve vriendinnetje (op wie ik ongelooflijk trots ben!) vandaag ook weer. Dat is zo en dat is ook prima. Zolang we maar beseffen dat internet en real life niet altijd hetzelfde is.